Wspomnienia z rejsów

„Portowe noce”  Stefan Workert

              Jeszcze nie zniknęły zachodu
              słońca krwawe zorze,
              a już księżyc rozsrebrzył
              łuską wschodu morze.
Na tle ścieżki świetlistej
co srebrem wymościł,
w cichym porcie rybackim
wśród kutrów zagościł.
               Marszczy wodę w basenie
               portu bryza w ciszy,
               ciemne kutrów sylwetki
               przytulone w niszy.
W tym morskim schronisku
przy nabrzeżu skulone,
na cumach się kołyszą
stojąc przytulone.
                Słychać tylko plusk fali
                co o burty pluska,
                na wodzie się srebrzy
                księżycowa łuska.
Czasem ciszę zagłuszy
skrzek mewy spłoszonej
najściem nocnego drapieżcy
z gniazda wypłoszonej.
                 Lub co pół godziny
                 dzwonem bita szklanka,
                 odmierza czas nocny
                 do świtu poranka.
Księżyc przewędrował
i zawisł w zenicie,
do zachodu się zniżył
by schować się skrycie.
                  Jeszcze blady tkwił chwilę
                  żeby zapaść się w końcu
                   i ustąpić miejsca
                   wschodzącemu słońcu.
Dziś usycham na lądzie,
lecz przyznam czasami,
tęsknię za tamtymi
portowymi nocami.
                    Jak tą sielankę zakończyć,
                    nad strofami się pocę,
                    takie to są w portach
                    romantyczne noce.

                   Napisane 19 października 2013 roku.