Wspomnienia z rejsów

„Dualizm w miłości”  Stefan Workert

Kocham was dwie naraz
i nic nie poradzę,
więc powiem ci zaraz,
z łódką mą cię zdradzę.
              Kiedy ona miękko
              się rusza na fali,
              to tak jak gdybyś ty
              kołysała biodrami.
Jakże więc nie kochać
obie was w tych pląsach,
wybacz mi dualizm
i przestań się dąsać.
               Bo nie zrezygnuję
               z tych mych dwóch miłości.
               mimo twoich dąsów ,
               pomimo twych złości.
Ja mam serce duże,
wystarczy dla obu,
nie przestanę kochać
obie aż do grobu.
                Nie gniewaj się na nią,
                toż to pływadełko,
                a tyś jak promyczek,
                moje pieścidełko.
Co pocieszy mą duszę
gdy wejdziesz za chmurki?
A ona, cóż ona,
ona nie ma dziurki.

                           Napisane 18 sierpnia 2010 roku.
                           Dzień pochmurny, nie ma promyczka.